دلم...

دلم نوشتن می خواهد ،دلم بغض می خواهد ،دلم تنهایی می خواهد ، دلم سفر می خواهد...
دیگر دلم هیچ کس را نمی خواهد...
هیچ دوست و رفیقی هم نمی خواهد...
هیچ کس را نمی خواهد که دست روی شانه ام بگذارد و آرامم کند...
دلم صدای مردم نمی خواهد...
دلم سکوت نمی خواهد ،مناجات نمی خواهد...
چای تلخ و نسکافه داغ ،آهنگ عارف و فریدون
دلم هیچ چیز نمی خواهد...
دلم دیگر حتی تو را نمی خواهد...
دلم قدرت نمی خواهد ، ضعفم نمی خواهد...
دلم کودک نمی خواهد بالغ نمی خواهد والد نمی خواهد...
دلم دین و آیین هم نمی خواهد...
دیگر هیچ چیز نمی خواهد...
اصلا بغض هم نمی خواهد...
اشک هم نمی خواهد...
دلم حتی تنهایی همیشه ام را نمی خواهد...
دلم مرده است!!!
و مرگ دیگر هیچ چیز نمی خواهد!!!!!
جز مشتی خاک برای محو شدن ...

اگر...

اگـــر برای کسی مهم باشی....
او همیشه راهی برای وقت گذاشتن با تو پیدا خواهد کرد...
نــه بهانه ای برای فرار...!!!
و نه دروغــی برای توجیـــه...!!!!!

احمدشاملو...پریا..

زندگینامه احمدشاملو

احمد شاملو (زادۀ ۲۱ آذر، ۱۳۰۴ در تهران؛ در خانه شماره ۱۳۴ خیابان صفی‌علیشاه - درگذشت ۲ مرداد ۱۳۷۹؛ در فردیس کرج) شاعر، نویسنده، فرهنگ‌نویس، ادیب، مترجم ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران بود. آرامگاه او در امامزاده طاهر کرج واقع است. تخلص او در شعر الف. بامداد بود. سرودن شعرهای آزادی‌خواهانه و ضد استبدادی ، عنوان شاعر آزادی ایران را برای او به ارمغان آورده است. شهرت اصلی شاملو به خاطر شعرهای اوست که شامل اشعار نو و برخی قالب‌های کهن نظیر قصیده و نیز ترانه‌های عامیانه‌است. شاملو تحت تأثیر نیما یوشیج، به شعر نو (که بعدها شعر نیمایی هم نامیده شد) روی آورد، اما برای نخستین بار درشعر «تا شکوفه سرخ یک پیراهن» که در سال ۱۳۲۹ با نام «شعر سفید غفران» منتشر شد وزن را رها کرد و به‌صورت پیشرو سبک نویی را در شعر معاصر فارسی گسترش داد. از این سبک به شعر سپید یا شعر منثور یا شعر شاملویی یاد کرده‌اند. تنی چند از منتقدان ادبی او را تنها شاعر موفق در زمینه شعر منثور می‌دانند.
احمدشاملودریکی ازمجموعه اشعارش بانام هوای تازه شعری به نام پریاسروده که خیلی دوسش دارم چون این شعرسبک جالب وداستان گونه ای داره وآدموبه حال وهوای سرزمین پریان میبره...ناگفته نماندکه اسم شعرهم به جاانتخاب شده ه ه هااااا....!!!!!!!!!

پریا

یکی بود یکی نبود

زیرِ گنبدکبود
لُخت و عور تنگِ غروب سه تا پری نشسّه بود
 
زار و زار گریه می‌کردن پریا
مثِ ابرایِ باهار گریه می‌کردن پریا.
 
گیسِشون قدِ کمون رنگِ شبق
از کمون بُلَن تَرَک
از شبق مشکی تَرَک.
روبروشون تو افق شهرِ غلامایِ اسیر
پُشتِشون سرد و سیا قلعه‌یِ افسانه‌یِ پیر.
 
از افق جیرینگ جیرینگ صدایِ زنجیر میومد
از عقب از تویِ بُرج ناله‌ی شبگیر میومد...
 
«ــ پریا! گشنه‌تونه؟
    پریا! تشنه‌تونه؟
    پریا! خَسّه شدین؟
    مرغِ پر بَسّه شدین؟
    چیه این‌های‌هایِتون
    گریه‌تون وای‌وایِتون؟»
 
پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می‌کردن پریا
مثِ ابرایِ باهار گریه می‌کردن پریا...
 
□
 
«ــ پریایِ نازنین
    چه‌تونه زار می‌زنین؟
    توی این صحرای دور
    توی این تنگِ غروب
    نمی‌گین برف میاد؟
    نمی‌گین بارون میاد؟
    نمی‌گین گُرگِه میاد می‌خوردِتون؟
    نمی‌گین دیبه میاد یه لقمه خام می‌کندِتون؟
    نمی‌ترسین پریا؟
    نمیاین به شهرِ ما؟
 
    شهرِ ما صداش میاد، صدای زنجیراش میاد ــ
    پریا!

ادامه شعررادرادامه مطلب بخوانید

برای سهراب...

 

هرکسی سبک وسیاق خاصی ازشعررودوست داره...منم ازمیون همه سبکاشعرنوروبیشترمیپسندم...ازمیون شاعرای سبک نومن عاشق سهرابم....البته کمترکسی هست که شعرای سهراب رودوست نداشته باشه..امامن سهراب روبیشترازشعراش به خاطرشخصیتش دوست دارم...چون حس میکنم نگاه سهراب به دنیاوزندگی متفاوت بود...اون دنیاروازدریچه قلبش میدیدوبه زبان دل ترجمه میکرد...همینه که حس میکنی اینقدبهش نزدیکی...صداقت کلامی که تواشعارسهراب موج میزنه آدم روبه لحظه ای میبره که بتونی تک تک کلماتش رولمس کنی...وقتی شعرای سهراب رومیخونم بوضوح میبینم که تواون لحظات روحش پایبندزمین نبوده..من ازمیون شعرای سهراب..صدای پای آب روخیلی دوست دارم چون خوندنش بهم آرامش میده..به نظرمن سهراب کوتاه امازیبازندگی کرد.... 

صدای پای آب

اهل کاشانم
روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم خرده هوشی سر سوزن ذوقی
مادری دارم بهتراز برگ درخت
دوستانی بهتر از آب روان
و خدایی که دراین نزدیکی است
لای این شب بوها پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب روی قانون گیاه
من مسلمانم
قبله ام یک گل سرخ
جانمازم چشمه مهرم نور
دشت سجاده من
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم
در نمازم جریان دارد ماه
جریان دارد طیف
سنگ از پشت نمازم پیداست
همه ذرات نمازم متبلور شده است
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد گفته باشد سر گلدسته سرو
من نمازم را پی تکبیره الاحرام علف می خوانم
پی قد قامت موج
کعبه ام بر لب آب
کعبه ام زیر اقاقی هاست
کعبه ام مثل نسیم باغ به باغ می رود شهر به شهر  

ادامه شعردرادامه مطلب

لحظه هایی هست...

بعضی وقتاهست که آدم دلش میخوادیه جاداشته باشه که باخودش خلوت کنه وحتی برای مدتی کوتاه روحشوازقفس دنیاآزادکنه...حافظیه جاییکه به من خیلی آرامش میده... 

لحظه هایی هست که فقط من هستم وحافظ ونوای اشعاراو...فضای حافظیه  حس غریبی بهم میده...حس میکنم فاصله ی زمین تاآسمان درآنجابرام کوتاهترمیشه...میدونم که این کوتاه شدن هندسی نیست بلکه نزدیکترشدن زمین دلم به بیکران آسمان وجودخداست....  

اینم عکسی که تویکی ازشبای خلوت دلم باحافظ ازحافظیه گرفتم...ناگفته نمانداین عکس منویادحال وهوای حافظیه میندازه وخیلی دوسش دارم...  

این گوشه ای ازخلوت من بود خلوت توکجاست؟؟؟؟؟

چه ناباورانه رفتی...

وچه ناباورانه ازشهرچشمان من رفتی.... 

روزهاست که ازخودمی پرسم چرا؟!!!!!!!!!  

چرااینقدرزود...چرااینقدرناباورانه...؟!!!!!!!

روزهاست هرآنکس راکه می گویدتونیستی,باورندارم....  

دروغ میگویندمگرنه؟؟؟؟؟؟؟ 

نمی توانم باورکنم که توراازدست داده ام ,نمی خواهم که باورکنم.... 

نمی خواهم...... 

چرانمی آیی وبودنت رادرآسمان غم گرفته نگاهم فریادنمی زنی؟؟؟ 

چرا نمی آیی ومراازاسارت لحظه هایی که نبودت رابه تصویرمی کشندآزادنمی کنی؟؟؟  

چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

بیاوبازبه شهرچشمانم سری بزن...برایت ازاشکهایم دریایی ساختم وازتاروپوددلتنگیهایم قایقی... 

همه جیزبرای آمدنت آماده است...دریا...قایق... 

پس چرانمی آیی؟؟؟

بیاومراازاین کابوسی که ازآن بیدارنمی شوم بیدار کن... 

بیا.... 

یادته همیشه صدات می زدم کوچولو...یادته ؟؟؟ 

میدونی حالاچی صدات میزنم؟ 

فرشته کوچولو  

 

آره فرشته کوچولو.... 

فرشته کوچولویی که قدم به زمین گذاشت تاقلب پاکش رومهمون دلهای ماکنه.. 

فرشته ای که زیباوبی بهانه پله های رسیدن به خداروطی کرد...  

 

کاش می دانستم که بارآخریست که تورامی بینم.. 

کاش میدانستم که دیداردوباره ای نصیبم نمی شود...... 

تالحظه ای فقط لحظه ی بیشتردرچشمانت خیره می ماندم... 

تابه زبان می آوردم دنیایی راکه دوستت داشتم.. 

ای کاش...اماافسوس که... 

فرشته کوچولوی من بااینکه الان بین من وتویه دنیافاصله است 

امابودنت راحس می کنم 

چون فاصله دورت نمی کندوقتی درخوبترین جای اندیشه ام جای داری...

همیشه مهمان خاطراتم می مانی... 

همیشه...

تولدت مبارک بدوووووووو

 

                                 

                                                                                             

  

 بدوووو